Zaterdag, van O Pedrouzo to … Santiago de Compostella!

Vroeg afgesproken mrt Simone en Bernd om de laatste etappe samen te lopen. Nog steeds veel pelgrims maar niet meer zulke kuddes. Een prachtige laatste etappe, die ook nog strak langs het vliegveld ging, vanwaar we dinsdag terugvliegen. Het werd al snel heet, en we kwamen toch nog aan her zweten met een klimmetje 😀. Ondertussen zagen we het overnachten op Monte de Gozo niet meer zo zitten. Helemaal niet meer sinds Paul had opgezocht wat de omschrijving betekent: desangelado = zielloos. Gebeld naar onze albergue waar we nog een extra nacht terecht konden. Dar betekende vandaag al aankomen: apart idee. Op Monte de Gozo aangekomen bleek het een juiste beslissing want het zag er triest, troosteloos en gevangenis-achtig uit. We hebben het monument van de pelgrim’s bekeken. Vanuit daar zagen we voor  het eerst de kathedraal van Santiago: een bijzonder moment. De entree in de stad  was weinig boeiend: voorsteden zoals in elke grote stad, veel asfalt en heet! Je loopt dan nog een stuk van zo’n drie km en daar heb je dan echt geen zin meer aan! Op een goed moment gingen Simone en Bernd naar hun hotel en wij naar onze herberg. Dat betekende afscheid nemen met een paar tranen (Bernd begon..) Erg raar als je zo intensief met elkaar bent opgetrokken. Totaal kapot kwamen we aan in onze hippie-herberg. Na een frisse douche zijn we toch maar meteen de stad ingelopen, op zoek naar de kathedraal en de plek waar je je Compostella kunt halen. Je wordt geregistreerd en de ambtenaar schrijft je persoonlijke gegevens op een certificaat, met de laatste stempel op ons credential. Ook hebben we nog een officieel certificaat van onszelf gelopen route, aantal km’s, begin- en einddatum en begin- en eindpunt. Stoer hoor! Gelukkig was de rij niet zo lang want oh, onze voeten. We liepen langs het Palas de Rei. Dit 5 sterrenhotel heeft de plicht elke dag tien pelgrim’s te voorzien van een gratis maaltijd. Daar bleken nog maar 7 mensen “in de wacht” te zitten. We schoven dus maar gezellig aan. En terwijl in het hotel een superchique bruiloftsfeest aan de gang was, mochten wij langs de keuken met een dienblad, om vervolgens in de speciale pelgrim’s eetkamer met 8 wildvreemden samen te eten. Alweer zo bijzonder. Na nog even door de stad geslenterd te hebben, was het op voor vandaag. Meer dan 600 km in de benen. We zijn trots dat we het – zonder blessures – gehaald hebben!